เดอะ ห้องน้ำแบบพกพา เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกทั่วไปที่มีน้ำหนักเบา เคลื่อนย้ายได้ มีประสิทธิภาพและถูกสุขลักษณะมากขึ้น เพื่อกำจัดของเสียจากมนุษย์ที่มีอยู่ก่อนการกำเนิดของท่อประปาภายในอาคาร ซึ่งก็คือเรือนนอกบ้าน ก่อนที่ระบบประปาภายในอาคารจะได้รับอนุญาตให้พัฒนาระบบสำหรับขนส่งของเสียจากภาชนะรองรับไปยังระบบท่อน้ำทิ้งผ่านชุดท่อและอุปกรณ์ประปาอื่นๆ มนุษย์มักจะคำนึงถึงความจำเป็นในการกำจัดของเสียในคอกแยกที่ตั้งอยู่นอกที่อยู่อาศัยและที่ทำงาน ไตรมาส ถ้าพวกเขาเลือกที่จะใช้โครงสร้างประเภทใดเลย โดยปกติ แผงลอยนี้จะมีม้านั่งที่มีรูขนาดใหญ่เจาะเข้าไป ของเสียถูกทับถมผ่านรูลงสู่พื้นด้านล่างโดยตรง รูปแบบของเรือนนอกบ้านที่ได้รับการปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นคือตู้เก็บน้ำ สิ่งอำนวยความสะดวกภายในอาคารที่มีถังเก็บน้ำและระบบชำระล้างที่ทิ้งของเสียไว้ในโถส้วมด้านล่าง

การถือกำเนิดของระบบประปาในร่มนำไปสู่การพัฒนาห้องสุขาสมัยใหม่แห่งแรกในปี พ.ศ. 2386 แม้ว่าห้องสุขาที่ต่อกับระบบบำบัดน้ำเสียจะไม่ถูกนำมาใช้ทั่วไปจนกระทั่งยุควิกตอเรียเมื่อระบบบำบัดน้ำเสียสมัยใหม่เริ่มสร้างขึ้น ถึงกระนั้น นวัตกรรมนี้ก็ไม่มีประโยชน์สำหรับผู้ที่ทำงานหรือรวมตัวกันในพื้นที่กลางแจ้งซึ่งไม่สามารถเข้าถึงสิ่งอำนวยความสะดวกดังกล่าวได้ สถานที่ดังกล่าวบางแห่ง เช่น พื้นที่พักผ่อนริมทางหลายแห่ง สถานที่ตั้งแคมป์ และค่ายฤดูร้อนสำหรับเด็ก ยังคงใช้บ้านพักแบบชนบท ตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 1960 เป็นต้นมา สถานที่อื่นๆ หลายแห่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสถานที่ที่มีประชากรอยู่รวมกันเพียงชั่วครั้งชั่วคราว ได้นำเสนอสิ่งอำนวยความสะดวกห้องน้ำแบบพกพาที่มีน้ำหนักเบาและถูกสุขอนามัย—เคลื่อนย้ายได้ง่าย เป็นส่วนตัว แผงลอยพลาสติกที่มีโถสุขภัณฑ์แยกจากกัน แต่ละแห่งมีระบบสุขาภิบาลที่แยกจากกันซึ่งประกอบด้วยพื้นฐาน ท่อประปา ถังเก็บน้ำ และสารเคมีฆ่าเชื้อ

ห้องน้ำแบบพกพามักใช้ในสถานที่ก่อสร้าง ลานจอดรถกลางแจ้ง และสภาพแวดล้อมการทำงานอื่นๆ ที่ท่อประปาภายในไม่สามารถเข้าถึงได้ และในงานสังสรรค์กลางแจ้งขนาดใหญ่ เช่น คอนเสิร์ต งานแสดงสินค้า และกิจกรรมสันทนาการต่างๆ

สิ่งอำนวยความสะดวกห้องน้ำที่รู้จักกันเร็วที่สุดมีอายุย้อนกลับไปในสหัสวรรษที่สามก่อนคริสต์ศักราช ห้องสุขาพื้นฐานถูกค้นพบในรูปแบบของช่องในผนังหินของบ้านในสกอตแลนด์ย้อนหลังไปถึงประมาณ 2,800 ปีก่อนคริสตกาล ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ปรากฏว่ามีการสร้างห้องน้ำแบบตะวันตกจากอิฐพร้อมที่นั่งไม้ในปากีสถาน สิ่งปฏิกูลตกลงจากรางน้ำไปยังท่อระบายน้ำหรือส้วมซึม ในอียิปต์ ส้วมถูกพบในห้องน้ำของสุสาน สันนิษฐานว่าใช้ในชีวิตหลังความตาย ห้องน้ำแบบพกพาเครื่องแรกมีอายุย้อนไปถึงกลางศตวรรษที่ 14 ก่อนคริสต์ศักราช ในอียิปต์ เก้าอี้ไม้ที่มีช่องขนาดใหญ่ตรงกลางสำหรับใช้กับภาชนะดินเผาที่อยู่ข้างใต้นั้นถูกค้นพบในหลุมฝังศพของ Kha เจ้าหน้าที่อาวุโสของชุมชนคนงานใน Thebes

จนถึงศตวรรษที่ 18 กระโถนแบบพกพา ซึ่งเป็นรูปแบบที่ทันสมัยกว่าเล็กน้อยของโถส้วมแบบพกพาเครื่องแรกนี้ เป็นโถสุขภัณฑ์ที่ใช้บ่อยที่สุด แนวคิดของโถส้วมแบบชำระล้างได้พัฒนาขึ้นโดยกวีชาวเอลิซาเบธ เซอร์ จอห์น แฮริงตัน ผู้ออกแบบตู้กดน้ำในร่มที่มีโถสุขภัณฑ์ที่สามารถเจือจางสิ่งปฏิกูลด้วยน้ำที่บรรจุอยู่ในถังเก็บน้ำ สิ่งประดิษฐ์นี้ได้รับการปรับปรุงอย่างมากโดย Thomas Crapper ซึ่งในปี 1886 ได้สร้างโถสุขภัณฑ์แบบชำระล้างได้เครื่องแรกที่มีถังเก็บน้ำวางสูงเหนือโถสุขภัณฑ์เพื่อชะล้างสิ่งที่อยู่ในโถ แทนที่จะทำให้เจือจาง เมื่อระบบบำบัดน้ำเสียสาธารณะได้รับการพัฒนามากขึ้น การประดิษฐ์ของ Crapper ก็กลายเป็นเรื่องธรรมดา

ในศตวรรษที่ 20 นักประดิษฐ์ได้รวมการเคลื่อนย้ายได้ของโถส้วมโบราณเข้ากับประโยชน์ด้านสุขอนามัยของโถส้วมสมัยใหม่ เพื่อสร้างระบบกักกันที่มีขนาดกะทัดรัด น้ำหนักเบา และเคลื่อนย้ายได้ โถสุขภัณฑ์เคลื่อนที่ หรือที่เรียกกันโดยทั่วไปว่า Porta-John ตามชื่อผู้ผลิตผลิตภัณฑ์นี้ที่โดดเด่นรายหนึ่ง ปัจจุบันมีให้บริการทั่วไปในไซต์งานและกิจกรรมต่างๆ ที่ไม่สามารถเข้าถึงระบบท่อน้ำทิ้งได้